Pascale weet het moment nog dat ze dacht: Weg met die bril. Ze wilde loskomen van haar verdriet en weer de vrijheid hebben om te leven op haar manier. Een soort symbolisch ‘bril afgooien’. Dat zelfs háár slechte ogen behandeld konden worden, was de definitieve beslisser.
“In 2018 is mijn man overleden. Hij is heel lang ziek geweest en ook door alle omstandigheden verdroeg ik lenzen niet meer en ben ik die bril gaan dragen. Voor mij is die bril wel een beetje een symbool geworden van dat verdriet.”
Voor Pascale was het duidelijk: Ik ga het doen. Maar ja, hoe pak je zoiets vervolgens aan? “Ik werk veel, ik heb een eigen praktijk, dus ik moet en ik wil ook wel door. Dus niet even een maandje ergens in Turkije uitrusten van een oogbehandeling.”
Pascale dacht eigenlijk dat haar slechte ogen niet eens voor een behandeling in aanmerking kwamen. “Maar nu was er een speciale operatie waardoor alles in één keer kon. En ver wegkijken, en lezen, en met een cilinder, dus ik dacht, nou ja, als dat kan, en het zou altijd zo blijven, dan ga ik dat wel doen.”
Het is bijna emotioneel weer de vrijheid te hebben om te doen wat je wilt. Niet bang te zijn dat je je bril verliest. Lekker vrij op de fiets. Niet meer die bril uit ijdelheid half verbergen en dat dan ook weer stom vinden. “Ik merk nu wel, wat lekker. Alsof ik de hele dag in een feestjurk rondloop!”
