Zo moeder, zo dochter. Zat haar moeder op korfbal, wilde Saskia ook korfballen vanaf de welpjes en sinds haar vijftiende in een hecht vriendenteam. Toen haar moeder haar ogen liet laseren, dacht Saskia gelijk: dit wil ik ook.
“Ik denk dat ik in groep 4 een bril nodig had. En toen heb ik al heel snel aan mijn moeder gevraagd of ik alsjeblieft lenzen mocht. Vooral ook voor het sporten, want ik zag het niet zitten met een bril te korfballen.”
“Mijn sterkte was -9, dus ik zag echt bijna niets. Mijn moeder heeft zich, denk ik, op haar veertigste laten laseren. Toen had ze een video meegekregen hoe dat laseren precies ging. Dat vond ik echt supereng om naar te kijken, maar ik dacht wel: dit wil ik ook.”
Het was in de tijd dat Saskia net haar eerste echte fulltimebaan had. “Ik heb toen gezegd, het eerste waar ik voor ga sparen, zijn mijn ogen. Ik heb als accountant natuurlijk wel een beetje een berekening gemaakt,” voegt ze er lachend aan toe. “Als ik kijk naar wat ik uitgaf per jaar aan lenzen en bril, dan is dit het voor mij 100% waard. Ik heb er echt geen moment spijt van gehad.”
Behalve misschien om de geintjes van haar teamgenoten lacht ze hardop. “Van mijn team hoor ik nu allerlei opmerkingen, zo van, ik hoop dat je nu eindelijk een keer kan scoren. Dus ja, dat moet ik nog even laten zien.”
